امشب بـه جـهــان آمـده پیغمبر دیگر؟            یا کعبه گرفته است به بر حیدر دیگر؟
یا از حسنین است عیـان منظر دیگر؟            دارد به سـرِ دست، رضا کـوثـر دیگر

بُـشـری که دلِ آل محـمّـد همه شـاد است
این مـژده بگوییـد کـه مـیـلاد جـواد است

ای بـحـر تـجـلّـی گـهـرت باد مبارک            ای شـاخـۀ طـوبـا ثـمـرت بـاد مبارک
ای شـمـس ولایت قـمـرت باد مبارک            مـیـلاد گـرامـی پـسـرت بـاد مـبـارک

این قـبـلۀ اربات مـراد اسـت، مـراد است
الحق که جواد است جواد است جواد است

بـا ماه بگـوییـد چراغ سحـر است این            با مهر بگویید که از مهر، سر است این
طفلش نتوان گفت که خیرالبشر است این            جانم به فدایش پسر است این پسر است این

ما را به پسر بودن او فـخـر از آن است
کو بعد پـدر، رهـبر خـلق دو جـهـان است

این است کز آغـاز خـداونــد ستـودش            این است که بگشود نبی لب به درودش
این است که افتاد «کرامت» به سجودش            این است که جود آمده مرهون وجودش

جـوشد ز کـفـش لطف و عنـایات خـدایـی
آرنـد به سـویـش هـمـگـان دست گــدایـی

سرتا بـه قـدم حسن خـداونـد جـلـیـلش            مـرآت جمـال نـبـوی روی جـمـیـلـش
زوّار حـرم آدم و نوح است و خلیلش            مأمون شده در اوج شهی عبد ذلـیـلش

این است که در محضر او زادۀ «اکـثم»
آورد چو یک کودک نـاخـوانـده الف، کم

این است همـان مـخـزن اسـرار الـهی            وابـسـتـه بــه عـلـم ازل نـامـتـنــاهــی
بی‌ پـرتـو او عـلـم سیاهی است سیاهی            دارد خبر از ابـر و هـوا و یـم و مـاهی

کز معجـزه‌اش هوش پرید از سر مأمون
گویی که جـدا روح شد از پـیکـر مـأمون

'ای از ازلـت نـــام دل‌ آرای مـحــمّــد            'وی آیــنــۀ طـلعـت زیــبـای مـحـمّــد
'سـرتـا به قــدوم تـو سـراپـای مـحـمّد            'بوسیده پـدر روی تو را جـای محـمّد

از جـود تـو یا فـضل تو یا عـلم تو گویم؟
وز خـلـق تو یا خـوی تو یا حـلم تو گویم؟

با این همه اوصاف خـدایی ز خـدایت            در حـیـرتم آخر چه بگویم بـه ثـنـایت
گوهر چه بوَد تا که بریزند بـه پایت؟            فــرمـود پـدر: ای پـدرم بـاد فــدایـت!

تو مصحـف زهـرایـی و قـرآن رضـایـی
تو روح رضا، قـلب رضا، جـان رضایی

فـردوس بَرد سـجـده به خـاک قـدم تو            رضوان شده پـیـوستـه گـدای کـرم تو
هنگـام عطا ظرف وجـود است کم تو            حـــجِّ حـــرم الله، طــواف حـــرم تــو

از ما همـه دریـوزگـی و عجـز و گـدایی
از تو همه لطف و کـرم و عـقـده‌ گـشـایـی

بگـذار کـه سرگـرم هـیاهـوی تو باشم            تا جان به لبم هست، ثنـاگوی تو باشم
باشد که فقط تـشنـه لبِ جـوی تو باشم            مولا کـرمـی؛ زائـر آن کـوی تو باشم

آن روز که خـلـقـت همه دامان تو گـیرند
زنـجـیـر مـرا دست غـلامـان تـو گـیـرنـد

تـو دسـت عطـا و کرم و لطف خدایی            تو در دو جهان از همگان عقده‌گشایی
تو حج و تو میقات، تو مروه، تو صفایی            مـا جملـه گـدا و تـو جواد ابن رضایی

جود و کرم از توست، تضرع صفت ماست
والله گـــدایـــی درت ســلـطـنـت مــاسـت

مـن مـیـثـم آلـودۀ بـی‌دسـت و زبــانــم            در بـاغ بـهـار تو کـم از برگ خـزانم
مــگــذار بَـرِ بـاد بـه کــوی دگــرانــم            بـگـذار در اطـراف گـلـت خـار بـمانم

من با هـمـه گـفـتـم که جـواد است امـامـم
بـاشـد که بـخـوانی ز ره لـطـف، غـلامـم